ကွာရှင်းလို့ ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ပြစ်မှုတွေ အကြောင်း သိလိုပါတယ် ။ ရက်စက်မှုတွင် သာမန်ရက်စက်မှုနှင့် ကြီးလေးသော ရက်စက်မှု ဟူ၍ ၂ မျိုးရှိပေသည်။

ကွာရှင်းလို့ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးပြစ်မှုတွေ အကြောင်း သိလိုပါတယ်။ 
ရက်စက်မှုတွင် သာမန်ရက်စက်မှုနှင့် ကြီးလေးသော ရက်စက်မှုဟူ၍ ၂ မျိုး ရှိပေသည် ။ ထိုနေရာတွင် သာမန် ရက်စက်မှု အကြောင်းကို ဖော်ပြပါမည်။

ဥပဒေအရ “ ရက်စက်မှု ” ဆိုရာ၌ ကိုယ်၏ဆင်းရဲခြင်း သာမက စိတ်၏ ဆင်းရဲခြင်းလည်း ပါဝင်ပေသည်။ ရက်စက်မှု ဆိုသည်မှာ နည်းအမျိုးမျိုး ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် ဖြစ်နိုင်ပေသည် ။ အချို့ သော စိတ်ဒုက္ခခံစားရမှုများသည် ကိုယ်ထိ လက်ရောက် ရိုက်နှက်ခြင်း ခံစားရမှု ထက်ပင် ဆိုးဝါး လှပေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်အောင် ရက်စက်မှု ပြုကျင့်လျှင်လည်း ကွာရှင်းခွင့် ရနိုင်ပေသည်။
“ဘီမာလန်ဒူးဂို့( ရ်ှ ) နှင့် မစ္စစ်ပရိုတီမာဂို့( ရှ် ) ” 
( ၁၉၆၃ ၊ မတစ ၅၉၈)

       ရက်စက်မှု ဆိုသည်မှာ ကိုယ်ခန္ဓာသော် လည်းကောင်း ၊ ကျန်းမာရေးသော် လည်းကောင်း ၊ အသက်ကိုသော် လည်းကောင်း ၊ အန္တရာယ် ဖြစ်စေလိမ့်မည်ဟု စိုးရိမ်မကင်း ဖြစ်စေမည့် ပြုမူချက်ကို ဆိုလိုကြောင်း ။ 
“မစ္စစ်သန်းထွန်းနှင့် ဦးသန်းထွန်း” ( ၁၉၆၇ မတစ ၂၅၆ )

     လင်နှင့် မယားတို့ တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်သဘောချင်း မတိုက်ဆိုင်သဖြင့် ပဋိပက္ခ ဖြစ်ကာ စိတ်လိုက်မာန်ပါ လင်က မယားကို ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းမျိူးကို ဥပဒေအရ ရက်စက်မှု ကျုးလွန်သည်ဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း မကြာခဏ လင်က မယားအား ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရိုက်နှက်ခြင်း ၊ ဆံပင်ဆွဲခြင်း စသည့် ပြုမူချက်များကို ပြုလုပ်ခဲ့ပါက လင်ဖြစ်သူသည် ရက်စက်မှုကို ကျူးလွန်ခဲ့သည်ဟု ကောက်ယူရမည်။ 
“မစ္စစ်ပါးလ်ကျော် နှင့် ဦးကျော်” ( ၁၉၆၇ မတစ ၂၄၉)

       လင်သည် မယားဖြစ်သူအား နာကြည်းအောင် လင်ငယ်နေသည်ဟု အစဉ်သဖြင့် မဟုတ်မမှန် စွပ်စွဲပြောဆိုခြင်း သည် တရားဥပဒေအရ ရက်စက်မှု မည်ပေသည် ။ 
“ မောင်ဖိုးအောင်နှင့် မညိမ်း ” ( ၁၀ ဘီအယ်အာ ၁၃၂ )

      လင်သည် ထင်ရှားအောင် သက်သေမပြနိုင်ဘဲ မယားအား လင်ငယ်နေသည်ဟု အစဉ် စွပ်စွဲသည် ။ ထို့ပြင် မယားဖြစ်သူအား ၎င်းမိဘများအိမ်သို့ မသွားရန် တားမြစ်သည် ။ တားမြစ်၍ မရသောအခါ ရိုက်နှက်သည် ။ လင်သည် ရက်စက်သူ ဖြစ်ပေသည်။
( မောင်အုန်းကျော်နှင့် မလှမူ ၊ အေအိုင်အာ ၊ ၁၉၃၄ ၊ ရန်ကုန် ၊ ၂၇၂ )
အသေးအဖွဲ့ ပြစ်မှုများသည် ရက်စက်မှု မမည်ပေ။
“ မောင်ကျော်ရင် နှင့် မညိုဦး” ( ၇ ဘီအယ်တီ ၁၆ ) ။ 

         သို့ရာတွင် လင်ဖြစ်သူ လက်ရောက် ကျူးလွန်မှုများသည် တစ်ခုစီ ခွဲခြားဝေဖန်ပါက ရက်စက်မှု ဖြစ်ရန် မလုံလောက် သော်လည်း စုပေါင်းပြီး စဉ်းစားသော် ရက်စက်မှု ဖြစ်နိုင်ရန် လုံလောက်ပေသည် ။ ယခင် ပြစ်မှုများ ကျုးလွန်စဉ်က မယားက တိုင်တန်းခြင်း ၊ ကွာရှင်းရန် စွဲဆိုခြင်း မပြုခဲ့စေကာမှု ထိုပြစ်မှုများကို ခွင့်လွတ်ပြီး ဖြစ်သည်ဟု မဆိုသာပေ ။ 
( မပန်းညွန့် နှင့် မောင်အောင်သက် ၊ ၁၀ ဘီအယ်တီ ၂၂၈ ) ။

        လင်သည် မယား အပေါ် ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကြာခဏ ကျူးလွန်၍ လူကြီးများထံ ရောက်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် လင်က ထိုကဲ့သို့ ကျုးလွန်ပါက မယား၌ ကွာရှင်းခွင့် ရှိကြောင်း သဘောတူညီချက် ရေးသားထားသည် ။ ထို့နောက် လင်မယား ရန်ဖြစ်ပြီး လင်က မယားအား လက်သီးနှင့် ထိုးပြီး ခြေထောက်နှင့် ကန်သည်။ ထိုအပြုအမူသည် ယခင်က ခွင့်လွှတ်ပြီးသည့် ပြစ်မှုများကို ပြန်လည်အသက် သွင်းပေးရာ ရောက်ပြီး လင်၏ အပြုအမူသည် ရက်စက်မှု ကျူးလွန်ကြောင်း ထင်ရှားသည် ။
“ မစ္စစ် ပရိုတီမာဂို့ရ် နှင့် ဘီမာလန်ဒူးဂို့ရ် ” ( ၁၉၆၃ မတစ ၅၂၆ )

        မိမိဇနီးအား ကတ်ကြေးဖြင့် အကြိမ်ကြိမ် ထိုးသူသည် ရက်စက်သူပင် ဖြစ်သည် ။ ထိုနည်းအတူ ကိုယ်ဝန်ရှိသူကို ရိုက်ပုတ်မည် ကြိမ်းမောင်းရုံမျှဖြင့် တရားဥပဒေအရ ရက်စက်မှု မြောက်သည် ဖြစ်ရကား ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်မှုမှာ အထူး ဆိုဖွယ်ရာ 

 မရှိတော့ချေ။ 
“ မောင်ငွေစန်းနှင့် မကြီး  ” (  အေအိုင်အာ  ၁၉၂၉ ရန်ကုန် ၆၄ )

       လင်ယောက်ျားက မယားအပေါ်  ရက်စက်မှု ကျူးလွန်သော်လည်း မယားက တစ်စုံတစ်ရာ အရေးမယူဘဲ ဆက်လက် ပေါင်းသင်း နေထိုင်ကာမျှဖြင့် ကျူးလွန်မှုကို ခွင့်လွှတ်သည်ဟု တစ်ထစ်ချ မယူဆနိုင်ပေ ။ 
“ ဘီမာလန် ဒူးဂို့ရ် နှင့် မစ္စစ်ပရိုတီမာဂို့ရ် ” ( ၁၉၆၃ မတစ ၅၉၈ )

       ခွင့်လွှတ်ခြင်းဟူသည် အပြစ်မှ လုံးဝ ချမ်းသာပေးခြင်း မဟုတ်ပေ ။ ကျူးလွန်ပြီးသည့်အမှုကို သင်ပုန်းချေခြင်းလည်း မဟုတ်ချေ ။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ကွာရှင်းလိုမှု စွဲဆိုရန် သို့မဟုတ် ခွဲခြားနေထိုင်ကြရန် အခွင့်အရေးကို ခေတ္တရပ်ဆိုင်းထားခြင်းမျှသာ ဖြစ်သည် ။ ထိုသို့ ရပ်ဆိုင်းထားခြင်းမှာလည်း ပြစ်မှုကျူးလွန်သူသည် ကောင်းစွာ ကျင့်ကြံနေထိုင်သမျှ ကာလ အထိသာ ဖြစ်သည် ။ ပြစ်မှုကျူးလွန်ခဲ့သူသည် မဖွယ်မရာ ထပ်မံ ပြုကျင့်ပါက ခွင့်လွှတ်ခဲ့ခြင်းကို ပြန်လည်ရုပ်သိမ်းပြီး ဖြစ်ပေသည် ။ 
“ မစ္စစ်ပရိုတီမာဂို့ရ် နှင့် ဘီမာလန်ဒူးဂို့ရ် ”  ( ၁၉၆၃ မတစ ၅၂၆ ) ။

  ဦးမျိုးမြင့်နှင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ခင်မေကြည်
           ( ၁၉၆၈ တရားမ ပထမ အယူခံမှုအမှတ် ၁ ) အမှုတွင် မယားဖြစ်သူ ဆရာဝန်မအား လင်က အကြိမ်များစွာ ပါးရိုက်ခြင်းသည် ရက်စက်မှုပင် မည်ပေသည် ။ မြန်မာများ အဖို့ပါးကို လက်ဝါးနှင့် ရိုက်ခြင်းသည် ကိုယ်ကာယကို တုတ်နှင့်ရိုက်ခြင်း ၊ ဓားနှင့်ထိုးခြင်း ထက်ပင် နာကြည်း တတ်ကြသည် ။ လင်ဖြစ်သူသည် မယား၏ အရှင်သခင် ဖြစ်သည်ဆိုသော ရှေးဟောင်း အယူအဆများသည် ခေတ်ကုန် လေပြီ ။ ယခုခေတ်တွင် လင်နှင့်မယားသည် တန်းတူအခွင့်အရေး ရှိပေသည် ။ လင်သည် မယားအား ရိုက်နှက် ဆုံးမခွင့်ရှိသည်ဟု ဓမ္မသတ်များတွင် ပြဆိုထားသော်လည်း ယခုခေတ် လူမှုရေးအရ လင်သည် မယားအား အနည်းငယ်မျှပင် ရိုက်နှက်ခွင့် မရှိပေ ။
မယားဖြစ်သူတွင် ကာမစပ်ယှက် မရသည့် ရောဂါရှိသည်ဟု လင်ယောက်ျားက ပြောဆိုခြင်းသည် ရက်စက်မှု မြောက်သည်။ 

“ လင်မွန်းအနီ နှင့် မမြင့်မြင့်အေး ”
( ၁၉၇၅ ခုနှစ် တရားမ ဒုတိယ အယူခံမှု အမှတ် ၄၂ )
        ရက်စက်မှုဆိုရာတွင် ကိုယ်ဆင်းရဲခြင်း သာမက စိတ်ဆင်းရဲခြင်းလည်း ပါဝင်ပေသည် ။ ရက်စက်မှု ဆိုသည်မှာ နည်းအမျိုးမျိုး ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် ဖြစ်နိုင်ပေသည် ။ ထိုကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်အောင် ရက်စက်မှု ပြုကျင့်လျှင်လည်း ကွာရှင်းခွင့် ရှိပေသည် ။ လင်သည် မယားဖြစ်သူအား နာကြည်းအောင် လင်ငယ်နေသည်ဟု အစဉ်သဖြင့် မဟုတ်မမှန် စွပ်စွဲပြောဆိုခြင်းသည် တရားဥပဒေအရ ရက်စက်မှု မည်ပေသည် ။ 

( ဦးသိန်းရွှေနှင့် ဒေါ်တင်မြ ၊ ၁၉၇၈ ၊ မတစ ၊ ၁၁၀ )
 လင်က မယားအား ပါးကို သုံးချက်ရိုက်ခြင်းသည် အိမ်ထောင်ရေးပြစ်မှု ကျူးလွန်းခြင်း မည်ပေသည် ။
“ မောင် အေးလွင် နှင့် မပြုံး ”
[ ၁၉၈၀ ခုနှစ် တရားမ ဒုတိယ အယူခံမှု အမှတ် ၆၇ ( မန္တလေး )  ]
     လင်ဖြစ်သူသည် မယားအား “ ရက်စက်မှု ” ကျူးလွန်လျှင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါပင်ဖြစ်စေ မယားဖြစ်သူသည် ကွာရှင်းခွင့် ရှိကြောင်း အချုပ်အားဖြင့် ရေးသား ရပေသည် ။
( ဦးမြစိန် ၊ မြန်မာ့ဓလေ့ထုံးတမ်း ဥပဒေ အခြေခံမူများ ၊ စာ ၅၇ )

ကူးယူ ဖော်ပြပါသည်။
#Crd to owner

Credit ( ဥပဒေ ရေးရာ )